El Toro de Barro

El Toro de Barro

viernes, 28 de febrero de 2014

«Palabra oculta». de Coral Bracho




Coral Bracho
(1951)
Palabra oculta

Esta palabra oculta
abre su selva. Su ensortijada
sombra. Entra al agua
el lagarto
y la luz se separa. El fantasma
se acerca,
cuchichea. Como un muro que se alza
contra las olas.
Como un espejo encajado en la mitad del arroyo.
Todo lo desdice en silencio,
todo lo quiebra



Otros poemas de Coral Bracho

 

Grandes Obras de 
El Toro de Barro
Sabas Martín, "La heredad”, Col. «Novela», Carlos Morales Ed., Ed. El Toro de Barro, Tarancón de Cuenca, 2001. PVP 10 euros edicioneseltorodebarro@yahoo.es
Sabas Martín, "La heredad
Col. «Novela»
Carlos Morales Ed., Ed. El Toro de Barro,
Tarancón de Cuenca, 2001.
PVP 10 euros
Sabas Martín, "La heredad”, Col. «Novela», Carlos Morales Ed., Ed. El Toro de Barro, Tarancón de Cuenca, 2001. PVP 10 euros edicioneseltorodebarro@yahoo.es
 
 
 
 











 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

"Reúno las espigas de mi corazón", de Nikíforos Vrettacos



Reúno las espigas caídas


  (Versión de Riggas Kapato y Carlos Montemayor)



Recojo las espigas caídas para mandarte un poco de pan;
recojo con mi mano quebrada lo que ha quedado del sol,
para enviarte algo que te cubra. Supe que tenías frío.
¡Ponte tu traje verde el día de la Pascua!
Acudirán con flores los niños. Saldrán las palomas
y tu madre con un ancho delantal colmado de amor.
Toma cualquier camino, cualquier cumbre y pregunta al árbol
(que quieras.
¿Me oyes? Todos los caminos de la tierra conducen a mi corazón.
No te distraigas mirando la luz. ¿Me oyes?... ¡Vuelve!




 

"La carta"

"Reúno las espigas de mi corazón"


 Grandes Obras de 
El Toro de Barro
PVP 10 Euros
Pedidos a: edicioneseltorodebarro@yahoo.es
Becerro herido 
la sangre del Agnus Dei 
qui tollis pecata mundi. 
Sus blandos ojos musitan
plegarias

miserere nobis.
Sus manos blancos se asemejan
al ruido de las lianas
miserere nobis.
Su linda boca tierna informe
recuerda el parto
miserere nobis.
Su alegre piel peluda
se parece al almendro floreciente
Ome nobis pacem.
Noble becerro herido
vientre desventrado
tonto cordero defenestrado.
Oh, el Agunus Dei pecata
qui tollis mundi,
plegaria o ruido de lianas
El Agnus pecata Dei
mundi en el parto
tuerce tu boca informe.
El mundi qui tollis Agnus
como piel de almendro
miserere pacem.
Y ahora nobis afonía
del malherido animal
que algún día lloraremos...


 

 


"El Profeta", de Carlos Morales. De su Libro "S". Ilustración Leonardo da Vinci

 

 









«C'è un canto dentro di me», de Giovanni Papini



Giovanni Papini
Hay un canto en
(Traducción de Ricardo R. Laudato)


   Hay un canto en mí que mi boca jamás pronunciará - que no escribirá mi mano en ningún trozo de papel.
Hay un canto en mí que debo escuchar yo solo, que debo padecer y soportar solamente yo.
Hay un canto preso en mis venas como los celestiales adagios del argentado órgano, hay un canto que como la raíz del gladiolo no florecerá bajo el alud.
Hay un canto en mí que estará siempre en mí.
Si este canto saliera de mi corazón, quebraría mi corazón.
Si este canto escribiera mi mano, ninguna otra palabra escribiría mi mano.
Este canto no se dirá sino en la última hora de mi vida; este canto será el inicio de una feliz agonía.
Hay un canto en mí que no puede salir de mí porque no se han creado aún las palabras necesarias.
Un canto sin medida y sin tiempo; sin ritmo y sin leyes.
Un canto sin ningún sosiego y que astillaría cualquier lenguaje.
Un canto inatendible sin que el alma se intimide por la sorpresa y se coloree de otro sol.
Un canto más respirado que dicho, más presentido que expresado: son de luces, rayo de acordes.
Un canto sin ansias de música porque sería más melodioso que cualquier otro instrumento conocido.
En mi corazón inmenso, que por días abarca el universo, a este canto le cuesta quedarse adentro.
En los minutos más angustiantes de la vida, este canto querría derramarse de mi corazón demasiado estrecho como el llanto de los ojos de quien se llora a sí mismo. Pero lo rechazo y lo engullo, pues junto a él también la sangre de mi corazón se derramaría con la misma furia voluptuosa.
Lo encierro en mí mismo porque no quiero morir aún.
Soy una víctima dulce de este canto divino y homicida.
Debo cerrar el corazón como la puerta de una cárcel y sofocar sus latidos sobrehumanos como si fueran remordimientos.
Y ser, con toda mi ternura, el hombre feroz al que no se acercan los débiles.
Porque mi canto sería un aterrador canto de amor, y ese amor abrasaría todo lo que toca.
El amor que solo cobija es apenas tibio, pero el verdadero amor en el mismo soplo besa y destruye.
Este amor resplandecería tanto de candente avidez que ese día la tierra iluminaría al sol y la medianoche sería más ardiente que el mediodía más ardiente.
Pero yo no cantaré jamás este canto terrible que me consume sin que nadie tenga compasión de mi tormento.
Yo no cantaré jamás este canto maravilloso del que mi temor reniega y que espanta mi debilidad.
No cantaré este canto porque nadie podría sustentar la infinita, la desgarrante, la dolorosa dulzura.



«C'è un canto dentro di me»

C'è un canto dentro di me che non potrà mai uscire dalla mia bocca - che la mia mano non saprà scrivere sopra nessun pezzo di carta.

C'è un canto dentro di me che devo ascoltare io solo - che devo soffrire e sopportare soltanto io.

C'è un canto chiuso nelle mie vene come gli adagi celestiali nelle canne argentate degli organi - c'è un canto che non fiorirà come la radice del giaggiolo sepolta sotto la frana.

C'è un canto dentro di me che che resterà sempre dentro di me.

Se questo canto uscisse dal mio cuore romperebbe il mio cuore.

Se questo canto fosse scritto dalla mia mano nessun'altra parola più potrebbe scrivere la mia mano.

Questo canto non sarà detto che nell'ultima ora della mia vita; questo canto sarà il principio d'una felice agonia.

C'è un canto dentro di me che non può uscire fuori di me perché non furono ancor create le parole necessarie.

Un canto senza misura e senza tempo; senza ritmo e senza leggi.

Un canto che non può adagiarsi in nessuna forma e che spezzerebbe qualunque linguaggio.

Un canto che nessuno potrebbe ascoltare senza che la sua anima fosse sgomenta dalla sorpresa e ricolorata da un altro sole.

Un canto più respirato che detto, più presentito che manifestato: suono di luci, raggio d'accordi.

Un canto che non desidera nessuna musica perché sarebbe più melodioso d'ogni strumento conosciuto.

Dentro il mio cuore così grande che a giorni contiene l'universo questo canto è così grande che ci sta a gran fatica. Nei minuti più angosciosi della vita questo canto vorrebbe traboccare dal mio cuore troppo stretto come il pianto dagli occhi di chi piange se stesso. Ma lo respingo e lo ringhiotto perché insieme a lui anche il sangue del mio cuore traboccherebbe con la stessa furia voluttuosa. Lo rinchiudo in me stesso perché non voglio ancora morire.

Son la vittima docile di questo canto divino e omicida. Debbo serrare il cuore come la porta di una carcere e soffocare i suoi battiti soprumani come tanti rimorsi. Ed essere, con tutta la mia tenerezza, il feroce a cui non s' accostano i deboli.

Perché il mio canto sarebbe uno spaventoso canto d'amore e quest'amore brucerebbe tutto quello che tocca.

L'amore che riscalda soltanto è appena tiepido ma il vero amore nel medesimo soffio bacia e distrugge.

Quest' amore sarebbe così splendente d'infocata bramosia che in quel giorno la terra illuminerebbe il sole e la mezzanotte sarebbe più ardente del più bruciato meriggio.

Ma io non canterò mai questo terribile canto che mi consuma senza che nessuno abbia compassione del mio tormento.

Non canterò questo canto meraviglioso che la mia paura rinnega e che fa tremare la mia debolezza.

Non canterò questo canto perché nessuno potrebbe sostenerne l'infinita, la straziante, la dolorosa dolcezza.

   





 Grandes Obras de 
El Toro de Barro
 PVP 8 euros
edicioneseltorodebarro@yahoo.es

llegar limpia de nombres
a tu nombre
sin gestos del pasado
ni voces que reclamen
como recién nacida
que viera por vez primera
a alguien
que no fuera su madre
sin ecos reconocibles
y poder nombrar nuestra mirada
con palabras nuevas
que contengan
la profundidad

del primer día sobre la tierra

Otros poemas de 
Neus Aguado



"El Profeta", de Carlos Morales. De su Libro "S". Ilustración Leonardo da Vinci



 



 

   












jueves, 27 de febrero de 2014

"Tirando ángeles", de Dolors Miquel

 
Luis Vence




Tirando ángeleS


 (Traducción de Carlos Morales)


Hay un cochecito de bebé en el centro de la carnicería,
más sólo tengo ojos para la cabeza de la oveja y de su cría
que cuelgan lejos la una de la otra con dolor de desierto
(en el lacrimal.
Sin embargo, su amor de flor naciente crece de su carne muerta
y vence al olor de la sangre y la matanza
que ha empezado a mancharme las mejilla.
Mi abuela me agarra y empuja al borde del cochecito y dice:
Mira dentro. Mira qué bonito!”
Necesito empinarme ante un círculo de cluecas exultantes
(de alegría,
entre las que están la hija y su madre carnicera
que hablan orgullosas sin parar de tantos cadáveres como llevan
(dentro.
Me han empujado.
Y lo que he visto me parece repugnante:
un trozo humano pequeño y repulsivo, un gusano calvo
(que me mira
con sus ojos de terrible carnicero. 
Para tapárselos, le he arrojado un ángel a la cara.
La abuela se ha enfadado mucho y hemos salido de la carnicería
más rápido de lo que entramos.
Me ha dicho que siempre le hago quedar mal y se ha llevado
todos los ángeles de mis bolsillos
y los que llevaba escondidos en los calcetines y en los puños.
Los ha guardado dentro de la caja de los botones viejos,
con la locura de la bisabuela,
la mujer maltratada de mi tío
y otros olvidados cachivaches.



Tirando ángeleS

Hi ha un cotxet de bebè al bell mig de la carnisseria.
En canvi, jo només tinc ulls per al cap de l'ovella i de la seva cria
que pengen lluny l'un de l'altre amb la seva pena de desert
al lacrimal.
Però el seu amor de flor d'albat creix al centre de la carn
morta
i venç l'olor de matança i sang que ha començat a embrutar-me
la galta.
La padrina m'agafa d'una revolada, m'acosta als marges del cotxet
i em diu:
“Mira a dins. Mira que bonic!”
He de posar-me de puntetes davant d'un cercle de lloques
exultants d'alegria,
entre les quals hi ha la filla i la mare carnissera, que
xerrotegen reinflades,
reborides de tants cadàvers com duen dins.
Elles m'hi han abocat.
El que hi he vist m'ha semblat repugnant:
un tros humà petit i lleig, un cuc sense pèl que em mirava
amb ulls de carnisser.
Li he tirat un àngel a la cara per tapar-li tots dos ulls.
La padrina s'ha enfadat molt i hem sortit de la carnisseria
més ràpid que no hi hem entrat.
M'ha dit que sempre la feia quedar malament i m'ha agafat
tots els àngels de les butxaques
i els que duia amagats als mitjons i dins els punys.
Els ha desat dins la capsa dels botons vells,
amb la bogeria de la besàvia,
la dona maltractada del tiet
i d'altres andròmines.



Otros poemas de 




 Grandes Obras de 
El Toro de Barro
 PVP 8 euros
edicioneseltorodebarro@yahoo.es

llegar limpia de nombres
a tu nombre
sin gestos del pasado
ni voces que reclamen
como recién nacida
que viera por vez primera
a alguien
que no fuera su madre
sin ecos reconocibles
y poder nombrar nuestra mirada
con palabras nuevas
que contengan
la profundidad

del primer día sobre la tierra

Otros poemas de 
Neus Aguado



"El Profeta", de Carlos Morales. De su Libro "S". Ilustración Leonardo da Vinci